Bij de meeste sporten spelen volwassenen tegen elkaar en is er ook een aparte jeugdsport afdeling. Omdat de strijd niet gelijk is.
Bij schaken is de strijd tussen een jeugdspeler en een volwassene wel gelijk. Hetzelfde bord, gelijke stukken en om beurten wordt een zet gedaan. Alleen bij jou Lars was er toch wel een verschil. Het bord lag midden op tafel en de stoelen zijn in de maten voor volwassenen. Als je dan een zet met de toren wilde doen was je arm te kort, of de tafel te groot.
Daarom zat je vaak op je knietjes, op de stoel achter het bord zodat je alles goed kon overzien. Een bidon, met PSV er op binnen handbereik. Na de meeste zetten nam je een forse teug. Je wist zelf al dat je een goeie zet had gespeeld; voldaan keek je in het rond om bevestiging te zoeken.
Als je tegenstander niet snel genoeg speelde bewoog je wat onrustig, wachtend op de zet die komen ging. Je hield het tempo hoog en legde daarmee druk bij je tegenstander.
Je was jonger dan de meeste tegenstanders, maar je bond er veel aan je zegekar.
Als ik dan zei dat het goed was om snel te rocheren, dan had je je twijfels." Dat doet opa ook niet", zei je. Tja en opa won nog af en toe dus die genoot aanzien bij het schaken.
Maar de keren erop keek je met een schuin oog naar mij en dan rocheerde je al was het maar omdat ik dat had gezegd. Je werd sterker en eens zou de tijd komen dat opa nooit meer zou winnen. Maar dit hadden we ons toch op een heel andere wijze voorgesteld.
Je was een leuke jongen, enthousiast, en je kon veel plezier aan het schaken beleven. Het is heel triest dat het zo heeft moeten lopen. We zullen je missen.
Jos Swinkels